Dzienniczki schizofreniczki

     W zeszłe wakacje odbyłam mój pierwszy lot samolotem. Denerwowałam się bo nie wiedziałam, czy jako osoba, która wcześniej bała się, że wszyscy chcą ją zabić nie spanikuje i nie zacznę biegać w panice po samolocie. Jednak nic takiego się nie stało. Czułam lekki niepokój. Jak przy jeździe samochodem. Niby wszystko jest w porządku, ale jest te małe podejrzenie, że może dojść do wypadku. Przyznaje była chwila, w której myśleliśmy, że samolot ma awarię. Coś trzasnęło i odpadło od reszty samolotu. To była chwila, w której myślałam, że wszyscy zaczną panikować  być może będziemy zmuszeni do lądowania na oceanie. Na szczęście jak powiedziała ciocia zapewne był to lód, który osadził się na samolocie. Przyznaje, że z lądowaniem było wiele problemów. W końcu wszystko skończyło się happy endem.      Jeśli chodzi o tabletki nie brałam ich do bagażu podręcznego, chociaż powinnam wziąć je w trakcie lotu (tak przypadła mi pora, o której powinnam wziąć tabletki). Nie chciałam mieć problemów na

     Bycie dotykaną przez kogoś jest dla mnie uczuciem paraliżującym. Odbiera jakie kolwiek poczucie bezpieczeństwa. Sama nie wiem skąd wzięło się moje nastawienie do dotyku, ani kiedy rozpoczeły się moje męczarnie z nim związane. W szkole miałam prześladowców, którzy wiele razy widzieli mnie pół nagą. Co za każdym razem było wstrząsające. Mojego taty przez większość dzieciństwa nie było. Był okres kilku lat w ciągu, którego nawet nie wiedzieliśmy, czy żyje albo gdzie mógł by się znajdować. Ale, czy to mogło mieć aż taki wpływ na moją psychikę? Jestem w stanie wytrzymać czyjś dotyk przez kilka sekund. Potem próbuje się od niego uwolnić nie wzbudzając podejrzeń. Jeśli nie zostanę puszczona zaczynam się wyrywać. Jeśli to by nie pomogło pewnie doszło by do rękoczynów. Do czego jeszcze nikt nie doprowadził.      Jest to jednym z powodów z którego nie chce poznawać nowych ludzi. Ktoś stwierdzi, że przecież nie muszę być dotykana, ale jak się zastanowić to większość ludzi dąży do dotyku.